Κείμενα
ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΕΡΙ #ΤΥΦΛΟ ΣΧΕΔΙΟ
Πόσο τυφλό είναι το τυφλό σχέδιο;
Όταν μπορείς σε μια στιγμή να ανοίξεις τα μάτια σου;
Όταν τα είχες ανοιχτά πριν σχεδιάσεις;
Και κάθε άλλη στιγμή
Εκτός από τον ύπνο.
Ίσως ελεύθερο σχέδιο
Ένα ελεύθερο χέρι που κινείται
Και αφήνει δισδιάστατα αποτυπώματα
Ένα χέρι που χορεύει σε λευκή σκηνή-
Αυτοσχεδιάζει-
Ελευθερία κίνησης και αδιαφορία για το αποτέλεσμα
Η χαρά της δημιουργίας : η έκφραση
Οι εικόνες είναι παντού
Μέσα και έξω από εμάς
Αν έχουμε δει μια φορά
Έχουμε δει τα πάντα.
Η φαντασία ελέγχει το ελεύθερο χέρι μου
Το συναίσθημα ελέγχει το ελεύθερο χέρι μου
Η δύναμη του αγγίγματος το σπρώχνει
Σε κατευθύνσεις που δεν υπολόγιζα
Πώς μια τόσο πηγαία κίνηση
Μοιάζει τόσο ξένη;
Τρομακτικό να χάνεις τον έλεγχο.
ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ #ΛΕΞΕΙΣ & ΔΙΑΓΡΑΜΜΑΤΑ
Πάντα έβλεπα τα μπαλκόνια
σαν μια παράδοση κακογουστιάς
και της περιστασιακής ένδειξης πατριωτισμού
Όταν η πόλη πια δε μας χωράει
και κλεινόμαστε σπίτι
μα ούτε το σπίτι μας χωράει
το μπαλκόνι
γίνεται τηλέφωνο, γίνεται ασανσέρ
γίνεται απλώστρα, ξαπλώστρα,
γίνεται πάρκο, γίνεται αέρας,
ήλιος, φεγγάρι, αστέρια, μυρωδιά, βροχή
Αυτές τις μέρες βλέπω τα μπαλκόνια με άλλο μάτι,
αλλά πάλι δε βγαίνω
Ποιος να το περίμενε,
ότι σε ένα πρόβολο θα στηρίζονταν όλη ανθρωπότητα;
Θέλω να γράφω από μέσα προς τα έξω
Από δεξιά στα αριστερά
Από κάτω προς τα πάνω, διαγώνια
Αγαπώ τα γράμματα και τις λέξεις
Γι αυτό και θέλω να τις καταστρέψω
ZOOM #ΠΑΡΑΞΕΝΕΜΑΤΑ
Οι φίλοι μου είναι διασκορπισμένοι από ‘δω κι από ‘κει και τους μιλάω χωρίς να ακούω τη φωνή τους. Ο καλύτερός μου φίλος είναι ένας υπολογιστής. Πού ξέρω ότι υπάρχει κάποιος στην άλλη πλευρά; Τα δάχτυλά μου είναι κουμπιά, τα αυτιά μου είναι ηχεία. Είμαι κύκλωπας γιατί έχω ένα μάτι για να σε κοιτάω, μα δεν μπορώ να σε αγγίξω γιατί είναι ανθυγιεινό. Μιλάω μόνη και ακούω την ηχώ της φωνής μου να μου απαντάει μέσα από τα ίδια αυτιά. Αν σηκωθώ πιάνω καλύτερο σήμα και με ακούω καλύτερα. Ο καλύτερός μου φίλος είναι ένας υπολογιστής. Ο υπολογιστής μου είμαι εγώ. Εγώ είμαι ο καλύτερός μου φίλος.
Τα φαντάζομαι όλα.
Σκέψεις από τη συζήτηση με τον Δ. Αγραφιώτη
Τα γράμματα έγιναν γλυπτό και το γλυπτό έγινε ποίημα στο χώρο. Σκέφτομαι πως τελικά αυτό που διαχωρίζει ή ταξινομεί το ποίημα από το γλυπτό είναι η πρώτη ύλη, γιατί πια η τεχνική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και κοινή. Το ποίημα έχει ως πρώτη ύλη τη γλώσσα ενώ το γλυπτό έχει ως πρώτη ύλη το υλικό . Όταν όμως τα γράμματα και οι λέξεις δεν είναι αναγνωρίσιμα από τον θεατή δεν γίνονται και οι λέξεις σχήματα και μορφές; Ίσως για έναν Ιάπωνα η ελληνική αλφάβητος να είναι ένα γλυπτό και για έναν έλληνα η κινεζική γραφή να μοιάζει με καλλιγράφημα. Το έργο είναι ένα μέσο ανάμεσα στο δημιουργό και το θεατή, αλλά ο κάθε θεατής το ορίζει διαφορετικά. Αν οι λέξεις βγουν από το σημασιολογικό τους πλαίσιο, θα μπορούσαν να οριστούν και ως σχήματα που ποικίλουν σε μορφή. Όσο απόλυτη και περιοριστική αν είναι η γλώσσα στην επικοινωνία, η γραφή περιέχει ελευθερίες αδιαμφισβήτητες, με το απλό επιχείρημα πως ο καθένας έχει διαφορετικό γραφικό χαρακτήρα. Οι αυστηροί κανόνες που συνόδευαν τη γραφή στο παρελθόν και υπονόμευαν την ατομικότητα πλέον δεν ισχύουν. Η ταυτότητα και η ατομικότητα χαλαρώνουν τους κανόνες της γραφής και τα ίχνη τους εγγράφονται στο γραπτό.